Sandra: "Tijdens therapie kwam ik erachter dat mijn moeder een narcist is".

Ik was een kind, opgegroeid in de jaren 70 en 80. Ik ben de jongste dochter, ik heb nog 1 oudere zus. Al op de basisschool moest ik veel alleen doen. Mijn moeder keek niet naar mij om, alle aandacht ging uit naar mijn zus. Al vanaf die tijd heb ik nooit een knuffel gekregen van mijn moeder. Ze was bezig met mijn zus, haar 'zorgenkind'.

DE HOND WAS WEG

Toen ik een jaar of 8 was hadden we een hond, een boxer en hij was mijn grote vriend. Ik voelde me erg alleen, want mijn vader was lange dagen werken en kwam laat thuis. Dus knuffelde ik met de hond.

In het laatste jaar van de lagere school kwam ik thuis en was de hond weg. Dagen kreeg ik geen antwoord, tot moeder tegen mij zei: hij was ziek, ik heb hem bij de dierenarts laten inslapen. Ik heb daar ontzettend veel verdriet van gehad, maar kon het nergens kwijt.

JE KOMT NIET VER

Vanaf de middelbare school begon mijn moeder zich nog koeler opstellen ten opzichte van mij. Ze maakte veel kwetsende opmerkingen, zoals: "met jouw intelligentie kom je niet ver, jij kunt je haren niet lang laten groeien, want het is net stro". Ondertussen werd mijn zus de hemel ingeprijsd. Ik voelde me absoluut niet geliefd. Mijn moeder was de keizerin in de familie.

Ik ben nooit voorgelicht door mijn moeder. Toen ik voor de eerste keer ongesteld werd, moest ik van vriendinnen horen wat er aan de hand was. Toen ik het mijn moeder vertelde zei ze niks, maar keek me heel vies aan.

Met 14 jaar besloot mijn moeder dat ik te dik was en werd ik naar de Weight Watchers gestuurd. Ik werd aangekeken, gewogen en ze zeiden daar, wat een onzin dat je moeder je hier stuurt, dat is echt onnodig. Mijn moeder had een bepaalde air. Zag er altijd netjes uit, was slank en ze gaf mensen altijd het gevoel dat ze beter was dan een ander. Over andere mensen zei ze dat het idioten waren, of aanstellers.

Tijdens een verjaardag van mij had ik gevraagd of er een paar vriendinnen mochten komen. Haar antwoord was, nee, niet in mijn huis. Dat jaar heb ik ook geen cadeau ontvangen voor mijn verjaardag.

DE SLEUTEL PASTE NIET IN HET SLOT

Toen ik 15 jaar was vertrok mijn vader met een andere vrouw. Mijn moeder was razend, want NIEMAND ging bij haar weg. Haar tirannie werd nog heftiger. Ik mocht geen contact hebben met mijn vader. Dat deed ik wel, ik had behoefte aan contact. Toen ik net 17 jaar was waren we verhuisd naar een appartement. Ik had een bijbaantje bij een zonnebank studio. Toen ik op een avond thuiskwam, paste de sleutel niet in het slot. Ik belde aan, niemand deed open. Ik heb gebonkt op de deur en mijn zus stond aan de andere kant. Ik vroeg wat er aan de hand was en ze zei, je mag er niet meer in van mama. Ik was geschokt, wat moest ik doen? Ik vroeg of ik een tas mocht inpakken, maar mijn zus antwoordde dat dat ook niet mocht. Ik ben toen naar een vriendin vertrokken, mijn vader was op vakantie. Vanaf dat moment realiseerde ik dat het 'mijn moeder en zus' tegen mij was.

Mijn vader heeft me geholpen om een studiootje te vinden waar ik kon wonen. Ik studeerde en werkte en had geen contact met mijn moeder en zus. In die tijd kreeg ik verkering en ging al snel samenwonen.

Na een paar jaar zocht mijn zus weer contact en ik heb het voorzichtig weer opgebouwd, ook met mijn moeder. Zij had een nieuwe relatie, en ze leek veranderd. Het contact was niet heel intensief, maar mede door haar partner, ging het redelijk goed. Helaas is de goede man overleden aan kanker.

UITGEWIST WORDEN

Na een lange relatie besloot ik bij mijn partner te vertrekken. Achteraf kwam ik erachter dat hij me jaren geestelijk en emotioneel heeft mishandeld en ook narcistische trekken had. In plaats van achter mijn keuze te staan, koos mijn moeder de kant van mijn ex. Ze had mijn kleding opgeruimd, die ik nog moest ophalen. Daar zat dure kleding tussen, zelfs lingerie.

Ze had alles in de kledingcontainer gedumpt. Ook mijn persoonlijke dingen, waaronder een map met tekeningen die ik had gemaakt heeft ze verbrand Het was alsof ik uitgewist moest worden. Ook mijn zus deed hier aan mee. Er werd gesuggereerd dat ik de ellende op mijzelf had afgeroepen, omdat ik was weggegaan bij mijn ex. Ik ben toen in een diep dal terecht gekomen. Ik heb een tijd stevig gedronken en was mezelf totaal kwijt. Mijn moeder hoorde dat via via en zei: ik had niet anders verwacht.

GOLDEN CHILD

Ik ben in therapie gegaan en daaruit bleek dat mijn moeder een narcist is en mijn zus haar 'Golden Child. Mijn ogen gingen open. Ook hoe ik jarenlang onder haar en mijn ex 's regime heb geleefd. Ik ben langzaam uit het diepe dal gekropen. Ik leerde mijn huidige man kennen en heb 2 prachtige kinderen gekregen.

Toen kwam mijn moeder weer voorzichtig in beeld (waarom liet ik dat toe...?). Heb contact kwam langzaam weer een beetje op gang, maar ze begon weer met het uitdelen van steken. Mijn zus is kinderloos en verwijt mij dat ik wel kinderen heb. Dat kabbelde wat jaren door, met grote en kleine ergernissen, mijn moeder bleef narcistisch. Gelukkig heb ik een lieve man die altijd achter mij stond. Tien jaar geleden heb ik chronische leukemie gekregen. Moeder beweerde dat het aandachttrekkerij was. Dat heeft me erg veel pijn gedaan, omdat ik erg ziek was. Pas op dat moment realiseerde ik me dat ik mezelf echt moest gaan beschermen tegen haar kwetsende opmerkingen en dwingende manieren. Ik ben toen weer in therapie gegaan.

SPORADISCH TELEFONISCH CONTACT

Sinds 5 jaar is moeder dementerend. Mijn zus heeft zich meteen opgeworpen als mantelzorger, samen met haar man. Van mij mogen ze. Maar zus begon tegen mij te klagen over hoe veeleisend moeder is en hoe zwaar ze het heeft. Ik heb aangegeven dat ik me hiervan distantieer. Moeder woont nog zelfstandig, maar zou meer hulp moeten krijgen, of in verpleeghuis wonen. Ik zie dat mijn zus en zwager het niet aankunnen, maar ik bemoei me er niet mee.

Ondanks haar dementie maakt ze nog steeds kwetsende opmerkingen. Ze lag een paar keer in het ziekenhuis en het verplegend personeel werd gek van mijn moeder en de eisende manier van doen door mijn zus. Ze keken me vaak met meelij in de ogen aan. Op dit moment kom ik niet meer bij mijn moeder en heb sporadisch telefonisch contact met mijn zus. Het werkt bevrijdend. Ik kan er nu geestelijk zijn voor mijn gezin. De leukemie is vrij stabiel en daar ben ik erg positie over.

Ik heb een dochter en een zoon. Ik wil er zijn voor mijn kinderen. Heb ooit met moederdag op Facebook gezet: "Ben de moeder, zoals je herinnert wilt worden".

EENZAAN EN GEEN EMPATHIE

Ik heb nooit tegen mijn moeder gezegd hoe ze mijn leven heeft beïnvloed, dat ik genegenheid en knuffels heb gemist en dat ik geen moeder heb gehad. De kans om het te zeggen is voorbij, daar is ze te dement voor. Ik heb het wel eens tegen mijn zus gezegd en ze antwoordde: je hebt het er ook altijd naar gemaakt. Ik weet nu dat het niet aan mij lag/ligt. Ze kon geen liefde geven, alleen maar orders uitdelen, commentaar hebben en zich verheven voelen boven iedereen.

GENEGENHEID EN KNUFFELS GEMIST

Ik kan het hoofdstuk bijna sluiten. Er blijven nog herinneringen knagen. Er is zoveel gebeurd. Hoe kan een moeder haar kind zoiets aandoen? Maar zo zijn narcisten en helaas kwamen er een paar in mijn leven. Ik ben nu gelukkig met mijn mooie gezin. Heb een super band met mijn kinderen. Misschien ben ik soms te soft en wil ik dingen compenseren, maar ik doe mijn best.