Sanne: "Al die keren dacht ik, ben ik nou gek".

Mijn verhaal, tja, waar begin je dan. Ik was als kind niet gelukkig, voelde me nergens thuis, was altijd zoekende, voelde me anders. In de loop der jaren dacht ik daar de antwoorden op te vinden. Ik was gewoon geen kind voor een dorp, ik paste beter in de stad, ik kwam er nadat ik moeder werd van een hoogsensitieve dochter achter dat ik zelf ook hoogsensitief ben, door coaching dat ik wel eens ADD kon hebben en meer van dat soort zelfontdekkingen in allerlei persoonlijke groei trainingen. Ik bleef maar zoeken en nieuwe trainingen volgen.

BURN-OUT

Ik leerde dat ik m’n grenzen slecht stelde en bewaakte, dat ik een (te) groot verantwoordelijkheidsgevoel heb, dat ik gevoelig ben voor autoritair gedrag, dat ik veel te streng voor mezelf was en in welke overtuigingen ik verder vast zat. Maar ik bleef triggers houden op bepaald gedrag of uitingen van anderen. Veel moeilijke relaties gehad met mannen, maar ook ingewikkelde vriendschappen waarbij ik altijd veel te veel gaf.

Door een samenloop van allerlei omstandigheden kwam ik vorig jaar in een burn-out terecht en ben al vrij snel in therapie gegaan. Ik ging op zoek naar een regressietherapeut omdat ik ervan overtuigd zat dat er op een diepere laag iets vast zat. Ik had genoeg trainingen gevolgd om rationeel beter te weten, maar ik bleef vast lopen. Waar ik haar niet op had uitgezocht, maar wel mijn openbaring is geweest, is dat ze specialist is in narcistische mishandeling. Hoewel een coach wel eens had geopperd dat mijn ouders emotionele mishandeling hadden toegepast op mij, vond ik dat nogal een uitspraak. Ik zag ook wel dat het allemaal niet handig was wat ze hadden gedaan, maar ik mocht niet klagen. Ik had altijd een dak boven m’n hoofd gehad en materialistisch heeft het me aan weinig ontbroken. Daar moest ik toch dankbaar voor zijn. Maar ze had het heel snel door.

ONGEZONDE RELATIE

Ik werd ermee geconfronteerd dat mijn opvoeding een aaneenschakeling was van manipulatie, grensoverschrijdend gedrag en emotionele mishandeling. En dat de ongezonde relatie tot mijn ouders ook invloed heeft gehad op mijn partners en vriendschappen. Dat al mijn partners tot nu toe narcisten zijn geweest. Ik vond het een bittere pil. Maar hoe meer ik erover ging lezen, hoe minder het viel te ontkennen. En heel eerlijk, wat een verlossing. Eindelijk niet meer twijfelen aan mezelf, al die duizenden keren dat ik dacht; ben ik nou gek? Nee, ik was niet gek en ik ben niet gek!

Met mijn ouders is het altijd ingewikkeld geweest. Ze hadden seizoenswerk waardoor de afwisseling in aandacht groot was. Het ene half jaar ging ik van oppas naar oppas en het andere half jaar moest ik ineens vriendinnen zijn met m’n moeder waar ik helemaal niet voor open stond en wat me werd kwalijk genomen. Tegen vriendinnen zei ik altijd dat ze maar niet teveel op mijn moeder moesten letten want ze was structureel overspannen in mijn beleving. Vaak nors, kortaf, chagrijnig, negatieve kijk op het leven, veel afgeven op anderen, cynisch, pessimistisch. Mijn moeder heeft een heftig narcistische moeder en is daardoor in mijn ogen volledig co-dependent geworden. Daarnaast een lage intelligentie.

OPGESLOTEN IN DE SCHUUR

Ze deed niets anders dan rennen voor mijn vader en de hele wereld om haar heen en werd zelf steeds kleiner zonder enige eigenwaarde. Niet echt een voorbeeld van een sterke vrouw. Ik zie inmiddels wel dat ze helemaal klem zit in haar eigen leven en dat ze ook niet bij machte is om er wat anders van te maken. Maar ook zij heeft heftige dingen naar m’n hoofd geslingerd. Ik werd bijvoorbeeld met enige regelmaat opgesloten in de schuur tot ik mijn eten op had of ze reed soms kwaad weg met de auto, liet ons achter en schreeuwde dan als ze naar buiten stormde: als ik een ongeluk krijg en nooit meer terug kom dan is het jullie eigen schuld. Bij haar zie ik nu vooral onmacht. Maar ook later toen ik al op mezelf was, nooit kon ik het goed doen.

WAT HAD IK HUN AANGEDAAN?

Toen ik een huis kocht kreeg ik geen felicitatie, maar kreeg ik te horen: nou voor 5.000 euro meer had je ook dat huis kunnen kopen, had je in ieder geval een slaapkamer meer. Toen ik ging scheiden ontving ik nul steun, maar vooral... wat had ik hun en de kinderen aangedaan? Dat ik een sprookje in m’n hoofd had van hoe een huwelijk werkte en niet bereid was om hard te werken.

Mijn vader was subtieler, die verpakte het bijna als een compliment. Toen ik mijn eerste hardloopwedstrijd liep zei hij toen ik over de finish kwam: Mooi dat je het gedaan hebt, maar stop er nu maar weer mee, daar heb je het lichaam helemaal niet voor. Ja heel aardig dat nieuwe vriendje van je, maar je wilt toch later geen boerin worden? Als je verstandig bent stop je er meteen weer mee, dan is het ook minder ingewikkeld. Maar ook wat meer sadistische trekken.

DE GOLDEN CHILD

Ik kan me herinneren dat mijn broertje z’n jas niet had opgeruimd en m’n vader waarschuwde dat hij die toch echt op moest ruimen en hij hem er anders op een ander moment weer bij haalde. Dat werd dus ’s nachts om half 3. Hij werd uit bed getrokken om z’n jas op te hangen. Verder was mijn broertje wel het golden child, kon niets verkeerd doen en ik had het altijd gedaan als oudste. Van mijn broertje is weinig terecht gekomen, kan totaal geen verantwoordelijkheid nemen voor zijn leven. Doet inmiddels al 10 jaar over z’n HBO, zwaar overgewicht en nog niets bereikt.

Mijn vader was zo onberekenbaar. Je wist nooit in welke bui hij was en welke fratsen je kon verwachten. Ook hij heeft het niet makkelijk gehad, onder andere als kind tijdelijk uit huis geplaatst geweest en daar mishandeld. De verhalen van mijn ouders maakten ook altijd dat ik medelijden met ze had en dacht dat ze er niets aan konden doen dat ze zelf niet in staat waren om veel liefde te geven.

JE BENT MIJ DOCHTER NIET MEER!

Er zijn een aantal momenten geweest dat ik het contact heb verbroken. Op mijn twintigste ben ik voor het eerst na een heftige ruzie weggelopen bij huis, mijn moeder schreeuwde me na: als je nu doorloopt ben je m’n dochter niet meer! Daar schreeuwde m’n vader achteraan: Als je weer normaal kunt doen kom je nog maar een keer langs. Dat contact is in de loop der jaren langzaamaan hersteld, maar over de oorzaak werd met geen woord gerept. Praten over gevoelens deden we niet.

DOCHTER VAN NIETS!

Na mijn scheiding werd het allemaal weer stuk grilliger. Ik ging er steeds meer onder gebukt tot een heftig knallende ruzie over het feit dat ik voorstelde om mijn eerste kerst alleen met de kinderen thuis te vieren, mede omdat ik ze maar 1 dag had en ik graag in de ochtend bij ze op de koffie wilde komen drinken in plaats van bij het diner aanschuiven. Laaiend, woedend en tierend stonden ze tegenover me. Waar ik het lef vandaan haalde, dat ik een dochter van niets was, stank voor dank enz enz enz. Mijn dochter van toen 3 stond er huilend naast.

BRIEF GESTUURD

Toen heb ik een brief gestuurd dat ik geen contact meer wilde, ook daarna kwam er weer mondjesmaat contact, toen heb ik vorig jaar weer een brief gestuurd waar mijn grens lag, wat wel en wat niet. Maar wederom ging het niet goed. Daarop heb ik dit jaar met behulp van mijn therapeut afscheidsbrieven gestuurd waarop ik al het contact verbreek. Ik heb ze op alle mogelijke manieren geblokkeerd. De enige manier waarop ze nog contact op zouden kunnen nemen is per post. Maar ook nu begint het gezeur alweer via lijntjes in de familie, dat ze wel een cadeautje willen sturen als mijn zoon binnenkort jarig is. Maar ik doe er niet meer aan mee. Van een vinger komt weer een hele arm. Maar wat ben ik blij dat ik het licht heb gezien. De boeken van Iris Koops en tuinieren in je hoofd over grenzen hebben me daar goed bij geholpen.